Voor het eerst sinds… Ja sinds wanneer eigenlijk? Twee jaar geleden of zo? Zoiets! Lang! Heel lang geleden! Maar goed! Voor het eerst sinds lang dus, was er vroeg op de ochtend in Hilversum weer wedstrijdgekwetter te horen! In een woonwijk die nog sliep, stonden klaarwakker de vier dames van de derde divisie van de badmutsencompetitie. De dames die nog niet wisten hoe goed ze het vandaag zouden gaan doen. Lichte spanning en zenuwen, mueslibollen, fietsen. Alles was mee!

Na twee gezellige uren in de auto, kwamen we aan op het wedstrijdterrein in Klazienaveen. Of misschien beter omschreven: het wedstrijdindustrieterrein. Want wegens corona, was alles op een afgesloten gebied.
De zon stond al volop aan de hemel. Die ging ook de hele dag niet meer weg. Bepakt met onze tassen, fietste we naar de check in. Daar stonden al twee mannen klaar voor de controle van onze coronatest-QR-codes. Goedgekeurd, mochten we het terrein op. Irma regelde de stickers, terwijl Karien, Sylvia en Nicky van de zon genoten en eens keken waar zonnebrandcreme te hosselen was. Dat was het enige dat ontbrak. Mueslibollen in overvloed. Maar op dit weer hadden we niet gerekend! Uiteindelijk zijn we uit de (zonne) brand geholpen door een super aardige dame die een van de twee wisselzones bewaakte.
De triatlon was zo opgezet dat er twee wisselplaatsen waren, om te voorkomen dat de deelnemers van de verschillende reeksen elkaar tegen zouden komen. Een slim systeem met schoenen alvast klaarzetten op de fiets-naar-lopen-wissel, en op de zwem-naar-fiets-wissel grote bakken die later naar het eindpunt werden gebracht. Fijn systeem, en het werkte uitstekend! Toen we allemaal geïnstalleerd waren, was het tijd om naar de start te vertrekken. Die was bij een huis dat letterlijk in de middle of nowhere lag. Alleen maar een sloot en landerijen ernaast. Die sloot was overigens nog best warm! Ruim 22°, en dus mochten we in onze trisuit starten.
Zoals verwacht, was Irma een van de snelste zwemmers van de dag. Op gepaste afstand kwamen Nicky, Karien en Sylvia. Het was te merken dat het grootste deel van het team had geoefend op de wissels, want wat waren ze snel! Irma zat als tweede op de fiets! En hoewel het een non stayer wedstrijd was, werd er toch behoorlijk veel bij elkaar in de buurt gefietst door onze concurrentes.
Irma kwam als eerste van ons team aan in de wisselzone. En kort erna, hingen ook Sylvia en Karien hun fiets aan de balk. Nicky kwam iets later. Wederom bliksemsnelle wissels van drie van de vier teamleden! Dat leverde ons veel tijdswinst op! Het loopparcours was stukken mooier dan het fietsparcours. Waar we nog echt door het industriegebied heen moesten rijden, liepen we nu prachtig langs het kanaal af. Of veredelde sloot. Niet zeker in welke categorie het watertje viel.
Sylvia was opnieuw de snelste, en kwam op de finish op een spetterende zevende plek binnen!
Amper 2 minuten later liep ook Karien over de streep. Toen was het een strijd tussen Nicky en Irma voor de derde plek! Het kwam aan op de laatste paar honderd meter! Het uiteindelijke verschil: amper 30 seconden! Finale! Maar vooral: Wat een prestatie van het hele team!
Vlak na onze finish kwam een van de officials naar ons toe met nieuws: We waren vierde geworden! Hoe dan? Wel helaas met een frustrerend randje: vierde plaats op een punt! 1!! punt! van de nummer drie!
Maar dat kon de pret niet drukken! Met een super coole foto op het podium (want dat hadden wij tenslotte op 1 punt na verdiend!) Was het tijd om terug te wandelen naar het parc fermee.
Nog altijd scheen de zon! En deze prachtige dag glansde nu alleen nog maar harder! Op de parkeerplaats hebben we gewacht tot de mannen ook aankwamen! Heerlijk in het gras in het zonnetje. Langzaam was het wel tijd om terug te gaan naar Hilversum. Maar niet voordat! (We waren er tenslotte toch!) We nog een bezoek brachten aan DE toeristische trekpleister van Drenthe: een hunebed!
Dattie midden in een woonwijk lag kon ons niet deren! We kunnen hunebed bezoeken van ons lijstje afstrepen! Zon, vierde plek en een archeologisch monument. Terwijl we op de terugweg opnieuw door prachtige landschappen vol gele bloemen rijden verzucht Irma: Geweldig toch, hoe een triathlon aan kan voelen als vakantie! En zo is het maar net.