RATN2020: Race Around The Netherlands

1900 km zo snel mogelijk afleggen per fiets zonder hulp. Dat was de uitdaging.

Al sinds 2019 had ik het plan mee te doen. De wedstrijd zou 1 mei '20 starten maar is tot 29 augustus '20 uitgesteld vanwege de Corona Pandemie die ook Nederland in zijn greep heeft.
Maar wat maakte ik me zorgen... 1900 km fietsen in een fietsvakantie is OK en geen probleem en al helemaal niet in Nederland. Maar om dat als race te doen.  Dan denk je dus “GAAF!” maar mietje als ik ben dacht ik ook “oeps, kan ik dat wel”. Maar aan de andere kant is er geen veiliger en makkelijker plek denkbaar dan Nederland als je wilt kennismaken met ultraracen.

Ik volg al een tijdje fora van ultraracers en hoewel ze langzaam gaan (makkie) gaan ze ook ver. Heel ver. En in alle weersomstandigheden en ook ondanks slecht eten, mechanisch malheur, ziekte en pijn. Dan wordt het toch andere koek.
Dus ik trainen, trainen, trainen op een heel nieuw hartslagniveau wat vroeger alleen voorbehouden was aan korte herstelritjes. En uitproberen welke junkfood ik kan verdragen aangezien in zo’n wedstrijd zelf de supermarkt in moet om je eten te halen. Dat ging best goed en eigenlijk is het ook wel lekker om zo langzaam te fietsen. Een hele dag fietsen bleek ineens niet moeilijk meer. Ook het eeuwige zadelpijnprobleem kreeg ik onder controle nadat ik een potje Assos Chamois Crème probeerde. Voor het eerst in heel mijn fietsersleven leek ik dat nu onder controle te krijgen. Pas toen schreef ik me in…..
Maar met excitement en ook angst tegelijk.

Vrijdag 28 augustus: Check in

Bike check-in bij de startplaats Amerongen. Het fietsers café “De Proloog”.  Een lege sporthal achter hat café eigenlijk want van de 200 aanvankelijke inschrijvers zijn er meer dan 100 afgehaakt en van de 75 resterende deelnemers is de helft Nederlands. Dus zoiets massaals als bij een Ironman check-in was geen sprake. Maar dat is prima. Dat dit geen massale sport is was me al wel duidelijk.

Zaterdag 29 augustus (Eerste dag): Amerongen – Hardenberg - 367 km

Ondanks alle verwachting en vrees heb ik goed geslapen en de fiets bepakt met grofweg de volgende spullen: Bivakzak, slaapzak en matje (onder stuur), donsjack, toiletspullen en paar kledingstukken in zadeltas. (De toiletspullen en sommige kledingstukken heb ik niet eens gebruikt.) Een frametas vol voedsel en een tanktas (op bovenbuis) met kleinigheidjes en 2 foodpouches (kleine tasjes aan stuur) met meer voedsel. Op het ligstuur had ik een goed licht, een GPS en een smartphone bevestigd. In een runningvest nog meer voedsel, waterzak en elektronica. 2 Grote bidonnen kreeg ik nog in de framedriehoek door de bidonhouders te verplaatsen. Hele spul bij elkaar zo’n 7-8 kg denk ik.
Dus….
Ik stond bij de start nog met iemand te kletsen toen iedereen al begon te rijden. Als laatste haak ik aan meteen de Amerongse berg op. Klinkt heftig maar iedereen en alles gaat in een slakkengangetje want er is nog meer te doen. Deelnemers rijden de eerste uren vaak nog in paartjes en kletsen wat. Ik ook. In Flevoland hebben we dan stevige wind in de rug en met een hartslag bijna below zero gaat het tegen de 40 per uur naar Elburg. Pas daar rekt de groep wat uit elkaar en zijn niet steeds andere rijders in beeld. Ik had gedacht dat het zodanig uit elkaar zou vallen dat ik de rest van de race alleen zou rijden maar steeds halen mensen elkaar weer in. Hebben ze ergens een plasje gedaan of water gehaald oid en even later zie je elkaar weer.  Na 100 km passeren we Apeldoorn en zakken we zuidwaarts de Veluwe in. Bij Hoenderloo moeten we het Nationaal Park in en is het prachtig rijden. Michael (de organisator) stond met zijn camera verdekt in de bosjes om foto’s te maken. Ik zou hem deze rit nog een paar keer tegen komen. Leuk!
Na 150km gaat het bij Arnhem De Posbank op waarmee aan het bosrijke gedeelte een einde komt. De route gaat verder de IJssel over en oostwaarts naar Winterswijk. Er is dan 220km afgelegd en alhoewel dat al een heel stuk is moeten we nu nog veeeel verder. Noordwaarts nu.  Door Enschede en verder. De middag vordert dan en het gaat heel makkelijk. De wind staat gunstig en het is gewoon lekker fietsweer. De hele dag eet ik de repen en sportshit die ik had meegenomen voor de eerste dag. In Holten begint de schemering en eet  ik wat in een snackbar. Dan in het pikkedonker de Holterberg op en de Sallandse Heuvelrug over. In het donker rijden heeft toch wat magisch met de stilte om je heen en de volle maan boven de heidevelden.
Na 340km door Ommen. Het is zaterdagavond na 23u en uitgaanspubliek kijkt verbaasd naar die rare fietsers. Een stel dames gebaren me aan de kant want die zagen steeds fietsers langs komen en wilden nu wel eens weten wat er gaande was. Vandaag stonden heel onverwacht op verschillende plekken mensen aan te moedigen. Dat zullen wel familieleden en vrienden van deelnemers zijn geweest want ik zou denken dat verder geen hond van het bestaan van deze race weet.  Maar wel leuk.
Het fietsen blijft makkelijk gaan en ik besluit af te wijken van mijn voornemen om tot 22u te fietsen en dan te gaan slapen tot 4u. Zo rij ik de eerste dag 370km tot bij Hardenberg waar ik op het erf van een bouwbedrijf mijn bivakzak uitrol. Geen slechte plek voor een bivak want geen gedoe met nat gras en als het moet kon ik onder een afdak schuilen. Om 00:15 lig ik.

Zondag 30 augustus (Tweede dag): Hardenberg – Workum - 359 km

Omdat ik 2 uur later ben gaan liggen sta ik ook 2 uur later op. Een nacht van 6 uur dus. Helemaal hardcore ultra wil ik niet doen. Dat lijkt me iets te veel voor mij. Maar de wekker om 6u en weg om 7u is mooi want dan begin ik de dag niet ook in het duister. Dat bevalt goed en zo zou ik het elke dag doen uiteindelijk.
Al snel wordt ik ingehaald door Hans uit Groningen. Hij bleek vlak achter me te zitten. Ik zou hem vanaf nu elke dag steeds tegen komen en regelmatig rijden we samen een stuk op tot een van ons even stopt voor wat voor reden dan ook.
De route gaat eerst 190km noordwaarts via steden en dorpen waarvan ik mijn hele leven de naam al ken maar nooit precies wist wat het was of waar ze lagen. Ook door Bourtange wat een soort boeren versie van de Naarden Vesting is. Met aarden wallen, houten palissaden en kneuterige huisjes. Een mooi moment voor een tussenstop waar ik Hans weer tref en ook Michael. Ook Michael (een Duitse jongen uit München) zou ik de rest van de rit steeds tegen komen.  De wind is vandaag tegen en eenmaal noordelijk van de stad Groningen waait het stevig. En in dat deel van NL vind ik de omgeving onnoemelijk saai, kaal en leeg.  Vanaf het noordelijkste punt Eemshaven (superlelijk industriegebied) gaat het westwaarts vlak achter de dijken van de Waddenzee maar nog noordelijk van de keten van Groninger gehuchtjes. Tussen vele, vele schapen door en soms beuken tegen de wind maar ook soms uitrollen met wind in de rug. De avond valt als we Lauwersmeer gepasseerd zijn en de eerste regen een feit is. Hoe apart is het om in deze duisternis tussen de schapen door te slalommen. In dit deel van Groningen is bijna niets aan faciliteiten. Geen restaurants of hotels, niks. Wel wat Vrienden_op_de_Fiets locaties overigens maar omdat de route langzaam van west naar zuid afbuigt besluit ik door te rijden tot Harlingen waar vermoedelijk bij de veerboot nog wel eten te krijgen is.  Ik kom er 23u aan en er is welgeteld nog 1 snackbar open waar ik een gore bak vet naar binnen werk. Met wind in de rug rij ik dan nog een uur door naar het 11-stedenplaatsje Workum waar ik achter een loods in de haven een mooi vervallen stukje kade vind om uit de wind mijn bivak te maken. Ook weer een prima plekje en andermaal lig ik om 00:15 in de slaapzak. Wel met spierpijn nu trouwens. De lange dagen begin ik al te voelen. Voor de zekerheid neem ik elke dag een magnesiumpilletje en een cafeïnepilletje met als doel krampen te beperken en alertheid te verhogen als de slaap zich opdringt. Of het de oorzaak is weet ik niet maar feit is wel dat ik de hele race (en tijdens de bivaks) geen echte krampen heb gehad.

Maandag 1 september (Derde dag): Workum – Bergen aan Zee - 324 km

Ik verheugde me op het eerste stuk naar Muiden waar volgens de windvoorspelling ik makkelijk zou kunnen fietsen maar dat viel best tegen. Sommige stukken gingen lekker inderdaad maar hele stukken was de wind meer van opzij en ik merk dat mijn energie al afneemt.  Het eerste deel gaat door Friesland wat eigenlijk leuk fietsen is. Soms zitten er zelfs glooiingen in het landschap. Heel onverwacht. En de oude Friese 11-stedenstadjes zijn natuurlijk schattig. Jammer dat ik geen tijd heb om er te pauzeren. Ik zit wel in een race natuurlijk. Het deel door de noordoost polder gaat wel makkelijk. Urk is leuk en Lemmer is meer industrie helaas.  Daarna is het zijwind tot Lelystad waar me een verassing te wachten stond. Silvia, Judith en Ruud stonden me daar op te wachten om aan te moedigen. Heel leuk en onverwacht. De boterham met pindakaas van Ruud smaakte goed na al die sportrepen. Samen rijden we tot Muiden waar ik met Bram had afgesproken om een kledingsetje te wisselen, even te douchen en te eten. Bram woont aan het parcours na 150km vandaag en is mijn coach voor deze rit. Manolo, Anthoinette en Ronald (van de rainlegs) stonden er ook.  En Simone stond bij de entree van Muiden ook te juichen. Ze hebben ook andere deelnemers aangemoedigd. Topsupporters!

De tussenstop bij Bram doet me heel goed en met frisse moed ga ik over bekend terrein noordwaarts naar Den Helder langs alle bekende Zuiderzee dorpjes en verder via Medemblik naar Den Helder waar ik in de schemering aan kom en weer in een snackbar een bak ongedefinieerde  vette rotzooi vreet. Eten is toch wel een dingetje tijdens zo’n rit is me al wel duidelijk geworden. Alle sportrepen ben ik helemaal zat zo langzamerhand en ook de zoete broodjes die ik bij supermarkten langs het parcours koop kunnen me niet echt meer bekoren. Gewoon een boterham met boter en hagelslag lijkt me veel beter.
Het is weer na 23u als ik uit Den Helder weg rij. De marinestad is dan al verlaten. Het is dan een magisch moment als ik helemaal alleen in het pikkedonker over het fietspad buiten de dijk (aan de zeekant) rij en de vuurtoren zijn licht over de duisternis zwaait. Totale stilte en verlatenheid. Maar dit stukje duurt maar kort en de route gaat dan verder de duinen in naar het zuiden. Ik wil nog een uurtje rijden en dan een bivakplaats vinden ergens in de buurt van Alkmaar. In het donker mag je niet de Schoorlse duinen door en de omleiding voor nachtrijders gaat via Alkmaar. Maar in het donker mis ik die omleiding en illegaal rij ik de duinen verder tot me duidelijk is dat ik ergens ben waar ik niet mag zijn. Nou ja, ik rij dan maar door want terug is net zo lang als doorrijden . En zodoende kwam ik in Bergen aan Zee uit waar ik naast het fietspad in het zand ben gaan liggen. Inmiddels begin ik toch wel moe te worden. In 3 dagen tijd heb ik dan al 1050km gefietst.

Dinsdag 2 september (Vierde dag): Bergen aan Zee – Vlissingen - 292 km

Oei. Pap in de benen. Ik voel het meteen. De koek is op vrees ik. Gelukkig lig ik 50km voor op schema dus er is ruimte voor een wat rustiger dagje. Ik had een schema gemaakt om te bepalen waar ik nou eigenlijk aan begin en de gedachten te ordenen. Maar zoals altijd met mij, als er een schema is ga ik die ook als leidraad gebruiken ook al had ik me voorgenomen vooral flexibel te zijn.
Het is windstil vandaag en koel. Goed fietsweer voor de Noordzeeroute dus. Maar de klinkers en het onophoudelijk op en neer gaan van het fietspad putten me aardig uit al is de snelheid laag. Dit gebied ken ik wel. In de verkenningen heb ik hier al meermaals gereden.
Bij het pontje van Velsen tref ik mijn coach Bram weer die o zo heerlijke boterhammen met hagelslag had meegenomen en een vers opgeladen batterij voor de verlichting. In de tijd dat we lekker bij de bistro zitten passeren 5 andere deelnemers. Allemaal gisteren wat eerder gestopt maar vandaag ook wat eerder begonnen. Hans en Michael weer, twee Oostenrijkers die als team meedoen en Marianne. (Een van de 4 vrouwelijke deelnemers.)
Op de boterhammen rij ik langzaam maar gestaag verder langs Bloemendaal, Zandvoort en verder naar Noordwijk en Katwijk waar me weer een verassing te wachten stond. Mijn collega Martine woont daar in de buurt en stond ook aan te moedigen. Al die aanmoedigen (later meer) zijn misschien wel het leukste van de hele rit. Ik had op social media opgeroepen me te volgen maar ik had niet gedacht dat zoveel mensen daar ook daadwerkelijk gehoor aan zouden geven en via de tracker (dotwatcher.cc) heeft iedereen me nauwgezet  gevolgd en zodoende konden mijn supporters dus mooi terplekke zijn als ik er aan kwam. Echt superleuk en zelfs hartverwarmend om dit mee te maken. Daarna is het wat minder mooi fietsen naar Hoek van Holland. Een nieuw gebied voor mij en ik zie geen reden daar ooit nog terug te komen. Nog een tikkie lelijker wordt het van Hoek van Holland landinwaarts langs de Maas en door steden als Maassluis, Vlaardingen, Schiedam en Rotterdam. Dat deel wil ook niet lekker vlotten vanwege de vele stoplichten, bruggen en een paar sluizen. Maar pas echt indrukwekkend lelijk wordt het als ik na de Erasmusbrug aan de andere zijde van de Maas weer 30km richting zee fiets. Dat ik een beetje leeg ben en het beetje troosteloze weer helpt dan ook niet echt. Ik zou zeggen dat dit een overbodig stuk Nederland is wat we maar het beste kunnen afzinken of volgooien met windmolens en energiecentrales. Ik snap niet dat er mensen daar wonen en dat er zelfs wat schrale recreatieve voorzieningen zijn.  Des te verrassender is het als ik aan het einde Zeeland in ga bij Oostvoorne en Rockanje. Er zijn ineens weer bomen die niet van plastic lijken en er zijn duinen.  Ik snap wel dat onze Oosterburen hier graag recreëren en de hele kust van Zeeland volgt met dit soort plaatsjes afgewisseld met deltawerken en bruggen. Dit is dan wel weer aardig fietsen en het is al weer avond als ik bij ondergaande zon over de Neeltje Jans fiets. Eigenlijk wilde ik een eindje voorbij Vlissingen komen vandaag maar gezeten in een restaurant in Vrouwenpolder realiseer ik me dat ik dat niet ga halen. Teveel oponthoud gehad en ik neem me voor nog wel tot middernacht te fietsen tot Vlissingen en daar een bivakplaats te zoeken.
Het idee wat ik aanvankelijk had om af en toe een hotel te pakken of een Vrienden-op-de-Fiets locatie laat ik maar varen want om daarvoor 23u ’s-Avonds te gaan bellen is een beetje kansloze missie. Als ik dat echt wil had ik rond 18u ofzo moeten gaan bellen en dat wilde ik niet want dan moet ik me ergens op vastleggen terwijl er dan nog zeker 100km fietsen in de avond in het verschiet ligt. En de nachten zijn droog dus bivakkeren is niet helemaal klote. (Comfortabel ook niet echt trouwens.) Dus andermaal in het pikkedonker stap ik weer op de fiets om de route te vervolgen. Soms bovenop de duinen, soms erachter. Met vaak de zee in zicht en de lichtjes van Middelburg in de verte. Het fietsen in de nacht heeft wel wat is me inmiddels wel duidelijk met al die stilte en rust. Vlak voor Vlissingen tref ik een monumentje in de duinen naast het fietspad, een beetje verscholen achter een duin en hoog helmgras. Een perfect plekje voor een rustig ongestoord bivak met de sterren als plafondschildering. Tot nu toe tref ik het met de bivakplekjes. Het is weer tegen 00:30 als ik mijn luiken sluit.

Woensdag 3 september (Vijfde dag): Vlissingen – Vaals - 335 km

Het gebrek aan eten doet zich toch wel een beetje gelden nu. In zo’n armzalig bivak komt van een ontbijt niet veel terecht. Ik kauw wat zoete broodjes of krentenbollen weg met koud water maar het is niet aangenaam en niet genoeg. Desondanks duurt het toch een uur voordat ik mijn bivak heb opgerold en weer op de fiets zit. Dat moet een half uur sneller kunnen zou je zeggen maar mij lukt dat niet. Het is dan nog vroeg in de ochtend als ik door Vlissingen rij. Er is nog weinig leven en in mum van tijd ben ik er weer voorbij en rij door het erg lelijke haven-industrielandschap erachter. Met inmiddels ook aardig wat zadelpijn.  Tot de TVH opnieuw een verassing in petto had voor mij. Ergens bij een kruising van wegen in het open grasland stonden daar ineens Lars en Willeke met een heuse mobiele Albert Heijn. Jazeker een mobiele Albert Heijn. Want er stond een gedekt campingtafeltje voor me klaar vol met lekkernijen en drank. Met op de grond een kleedje uitgerold als lopend buffet. Wat een geweldige verassing was dat. Op dat moment schaamde ik me een beetje voor deze luxe want je mag eigenlijk geen hulp van buiten aanvaarden en daar zat ik dan ineens als een soort prins van Zeeland aan mijn ontbijtje. Terwijl ik zat te smikkelen reden Hans en Marianne achter me voorbij…. Als ik er aan terug denk krijg ik nog een smile op mijn gezicht. Helemaal uit het Gooi hiernaartoe gereden om slechts mij aan te moedigen. Wat is de TVH toch een geweldig kluppie.

Na zo’n 50km verlaat de route dan Zeeland en bij Woensdrecht gaan we Brabant in. Ik rij dan weer een stuk samen met Hans. Brabant heeft weer bossen en ziet er uit als een oud land met historie waar Zeeland eerder jong, vlak en open is. Zeg maar gerust “kaal”. Brabant bevalt me dan toch beter al begint de zadelpijn nu wel een dingetje te worden. Het is nog steeds windstil echter en het fietsen gaat verder lekker. Een tijdje werd ik nog vergezeld door een man die als “dotwatcher” de RATN volgt en naast me kwam rijen met de woorden: “U bent Richard toch?” Heel grappig. Hij had mee willen doen maar als alternatief volgde hij de race in zijn regio op de tracking pagine van dotwatchers.com. Deze dag zou hij met verschillende races een eindje oprijden.
Wat mij opvalt nu is wel dat ik de kilometers een beetje wezenloos zit weg te malen. Al die plaatsjes die ik tegenkom, al die landschappen die ik passeer, ik kijk niet veel meer op of om. Het is ook nog zo ver en er lijkt ook geen einde aan te komen. Het leven versimpelt zich tot eten wat ik kan en trappen, trappen, trappen.
Tot ik WEER een TVH verassing tegen kom. Totaal onverwacht ergens in noord-Limburg stond daar ineens tussen de velden Nicky met haar BMW Z4 en spandoeken “hup Richard” en een paar Limburgs vlaaien op de kofferbak. Ja echt ik was er sprakeloos van. En de rest van de dag zijn de benen ineens wat beter dan ze waren en denk ik steeds terug aan die onverwachte maar o zo leuke support van mijn TVH clubgenoten.

Bij Stein kom ik dan Michael weer tegen. De batterij van zijn GPS moest worden opgeladen dus hij had daar een pauze ingelast. Samen rijden we weer een eindje op tot ik om 21u een restaurantje pak voor het avondeten.
Dan het duister weer in voor de Limburgse Heuvels… De benen zijn nu wel goed maar of ik Vaals haal betwijfel ik. Het idee is om in ieder geval tot Valkenburg te gaan, daar dan eindelijk eens het comfort van een hotel te genieten of toch nog door te rijden. Maar eenmaal in Valkenburg, het is dan al 22:30, blijkt alles dicht en zie ik eigenlijk niet zo veel probleem om door te rijden. Een hotel in Vaals wordt dan zeker geen optie meer dus dat wordt alsnog een laatste bivak dan. Zo kroop ik in het duister de Cauberg op. Daalde voorzichtig de Sibber Grubbe af en na Schin op Geul was het al middernacht als ik de totaal stille Keutenberg met 22% op rijd. Mijn wereld vernauwd zich tot een verlicht stuk asfalt en groene berm ernaast. De snelheidsmeter kan ik niet meer zien en dat is maar goed ook.  Bijna hijgend maar nog steeds in de comfort zone kruip ik de berg op waar een flauwe maan het Plateau van Margraten beschijnt.  Dan door naar Gulpen en Epen waar een lange klim in het holst van de nacht over de Epenerbaan te wachten staat. Toch weer een mooi en bijna mystiek moment om te klimmen in het verstilde donkere Vijlener bos. Waar het lijkt alsof ik een unieke getuige ben van de eikenbomen die hun nootjes voorzichtig en bedachtzaam naar de grond en het wegdek strooien. Alsof het “For my eyes only” was en ik als uitverkoren gast uitgenodigd was dit intieme spektakel mee te maken.
Beetje jammer is wel dat na de afdaling naar Vaals, ik zat toen al in de buitenwijken van Vaals, de route meteen weer het Geuldal uit ging om helemaal nog terug naar het 3-landenpunt te klimmen. Maar ik ga er voor want elke meter die ik maak is toch winst en scheelt klimmen de volgende morgen als de benen waarschijnlijk minder goed zijn als nu. Zo kwam ik 1:30 in de nacht op het totaal verlaten 3-landen punt aan. Het enige leven op dit terrein vol met snacktentjes en andere toeristentroep was aan kat die in het hondenhok van Boris zat. Waarschijnlijk de hele nacht jagend op ratten en ander ongedierte die zich van de rijkelijk aanwezige patatresten tegoed doen. Maar voor een bivak was dit eigenlijk beter dan het vergane Vaals zelf waar een privé plekje vinden waar ik rustig kan liggen nog lastig zal zijn. Zodoende slaap ik vannacht op het hoogste punt van Nederland op 322 meter.

Donderdag 4 september (Zesde dag): Vaals - Amerongen - 240 km

Net als alle andere dagen stond de wekker op 6AM als het eerste ochtendgloren net genoeg is om zonder extra verlichting te boel op te kunnen ruimen. Mijn reserve helmlamp die ik speciaal voor deze rit had gekocht doet overigens uitstekend dienst om in het duister te bivakkeren. Maar in de ochtend is die dus niet nodig en om 7AM rol ik dan in mijn donsjack de Vaalserberg af. Het is nog aardig fris in de afdaling en oeioeioei wat doen mijn tere zitvlak nu pijn. De mistroostige buitenwijken van het vergane Vaals zijn ook niet echt opbeurend en ik ben blij dat ik gisternacht ben doorgegaan en daardoor vandaag wat minder kilometers te gaan heb.  Het eerste deel door Simpelveld, Heerlen, Landgraaf, Sittard en nog tientallen kilometer daarna vind ik grauw en bijna depressief. Het roept nu in de verste verte geen associaties op met “vakantieland” Limburg en ik trap vooral door om hier weg te komen. Niet om ergens anders naar toe te gaan. Ondertussen wordt de zadelpijn een dominant ding. Het lijkt zo langzamerhand wel alsof ik op een plank vol punaises zit. De benen zijn wel OK voor dit tempo maar aangenaam is het niet. Het begint ook te regenen na een tijdje. Dat is niet alleen klote. Ik had zoveel regenkleding bij me en verschillende dingen nieuw gekocht dat ik blij was die nu eindelijk eens te kunnen testen. (Eerder had ik alleen een beetje regen bij Lauwersmeer.) Zo had ik na jaren zoeken eindelijk goede overschoenen gevonden en vlak voor de race in Weesp nog nieuwe rainlegs gehaald. Dat is toch wel een goede combi voor dit soort weer met een aantal uren lichte regen. Neemt niet weg dat een zonnetje natuurlijk lekkerder is.
Gelukkig is er weinig wind en wat er is staat in de rug dus qua fietsen is eigenlijk alleen de zadelpijn en het gebrek aan fatsoenlijk eten die een prettig dagje in de weg staat. Zo gaat het via Roermond en Venlo een hele tijd langs de Maas naar Nijmegen. Landschappelijk is dat best aardig fietsen maar de zadelpijn overheerst. En ook al stopt de regen uiteindelijk, het kan niet voorkomen dat het fietsen een beetje verstand-op-nul-en-blik-op-oneindig exercitie wordt. Met de finish in Amerongen als lichtpuntje aan de horizon.
Even voor Nijmegen verlaat ik de Maas en na Nijmegen gaat het verder over de dijkjes van de Waal. De Waal (veel groter dan de Maas) is toch heel anders fietsen. Herkenbaar ook van de vele ritjes die ik langs de Lek heb gemaakt. Het eind is dan echt in zicht en ik verheug me erop. Zou Bram er weer staan? Misschien met nog meer TVH? Ik zit er aan te denken als ik door de Betuwe rij en vergeet af en toe de pijn.
Dan Amerongen. Ik kom er om ca. 19u aan. Achteraf blijkt dat op een paar minuten na precies volgens de planning te zijn die ik als richtlijn had opgesteld. Wat ben ik blij er te zijn. Na alle twijfel in de voorbereiding en de lange, lange dagen in het zadel met aan het einde de pijn en steeds het gebrek aan eten en de relatieve ontberingen van de bivaks ben ik er. Hoera!
Bram stond er samen met Silvia, Judith en Rob. Superleuk om mijn vrienden hier te zien. Ik prijs me gelukkig. Het is me inmiddels wel duidelijk dat de TVH mij als echte “dotwatchers” nauwgezet hebben gevolgd en op de TVH app en facebook mijn vorderingen met bewondering van commentaar hebben voorzien. Ik had een beetje gepromoot of ze me wilde volgen maar had echt niet gedacht dat dit zo zou aanslaan. Het is maar social media en ik ben maar ik en zo heel bijzonder is de prestatie nou ook weer niet maar deze support zal zeker een van de dingen zijn die me zal bijblijven van deze race. Ook de kameraadschap met de racers onderling. De nachtelijke uren over Godverlaten wegen op plekken waar ik nooit ben geweest en nooit meer zal komen. De armzalige bivaks en de stress een goed plek daarvoor te vinden. De excitement ook (heb er zo gauw geen goed Nederlands woord voor) dat ik in een ultrarace zit en mezelf dit allemaal dus aan doe. De sluipende leegheid door tekort aan voedsel. (Ik ben in 6 dagen 3 kg afgevallen.) De zadelpijn. De bezorgdheid om het weer. (In feite was het weer heel goed terwijl de voorspelling helemaal niet zo goed was.) etc.
Ik ben een ervaring rijker.

Een week later: eigenlijk slecht nieuws. Ik blijk Lyme te hebben en de elleboogzenuw van beide handen is aangedaan met verminderde motoriek in de vingers tot gevolg. Kan ook een “dode” hand zijn t.g.v het fietsen. Ik weet het niet maar het is voor mij wel reden tot grote zorg.