De voorbeschouwing:
In 2018 begon het plan om mee te doen aan de OD triathlon van Amsterdam. En zo begint het bij iedereen. 1 moet de eerste zijn en dan ben je verkocht. Een maand na die eerste stond ik aan de start van mijn tweede. De halve van Almere. Net binnen de 5u op een oude racefiets en een oud paar schoenen. Met misschien 500 loop kilometers in de benen (in mijn hele leven). Lid worden van een vereniging was de volgende logische stap. Beetje meer trainen en nieuwe plannen voor 2019. Links en rechts een paar wedstrijden maar niks echt bijzonders. 2020 nog iets meer trainen en paar leuke doelen, maar vooral veel corona en annuleringen. 2021 zelfde verhaal, maar inmiddels wel besloten dat ik meer wilde.

Nadat ik eind 2020 met Johan Horst aan de slag was gegaan om dat lastige lopen eindelijk echt te verbeteren(doel 10km sub40) ben ik in 2021 met Steff Overmars aan de slag gegaan met het totaal plaatje. Inmiddels een fatsoenlijke fiets gekocht, een hoop nieuwe schoenen en nog heel veel meer (spullen zijn uiteraard alles in de triathlon sport 😅). Strakke schema's, volle weken, een hoop afstemming thuis maar vooral veel progressie. Helaas nog steeds geen echte wedstrijden om het te meten door die corona, behalve brouwersdam90 en dat was toch niet onverdienstelijk. Dan toch nog maar een keer de winter in samen met Steff. Hoeveel rek zit er nog in? Inmiddels is het seizoen bijna afgelopen. Een mega vol seizoen dat begin in mei met een 111, toen een halve, een OD, een halve, nog een halve, een 1/3 en nog een kwart. De ere plaatsen werder inmiddels verzameld en de tijden waren even goed heerlijk. Tsja, wat mist er nog dan he? In principe zou 1/16 ook hebben gekund maar de hele begon toch wel te kietelen. Nog nooit een marathon gelopen, wat heet nog nooit meer dan 27km gelopen. Waarom wil je dit? Gewoon omdat het kan 😅. Nog wat langere trainingsblokken, nog wat strakker op de voeding, nog wat beter nadenken over je race en nu over 7 nachtjes is het zo voor. 3.8km zwemmen, 180km fietsen em 42km lopen... Achter elkaar nota benen in Portugal 🇵🇹. Fucking vet en warm.

De nabeschouwing deel 1
Na de registratie op donderdag waren de zenuwen nog steeds niet echt daar, maar het gevoel was er wel. Man wat ik er zin in. In de middag nog even in het zwembad en 30 minuten lopen. Vrijdag... nu gaat het toch echt wel beginnen. Jesper was ook inmiddels gearriveerd en nadat de fietsen in elkaar waren op naar de briefing en check-in. Wat vet zeg. Al die atleten al die mooie fietsen. Tentje vol met enthousiaste deelnemers. En na de briefing nog even de eerste 20km van het parcours omhoog verkennen. Oh mijn god wat voelen die benen lekker. Maar de zenuwen ontbraken nog steeds wel... Hoe dan? Fiets inchecken. Check, check, dubbel check. Nog even de rode loper op om een mindmap te maken van alles. Alles op zijn plek? Yes. Lange dag tijd om te gaan eten en slapen. Snel naar huis gereden, waar Jesper er achter kwam dat hij zijn chip vergeten was... Ik koken, hij terug. Dikke borden rijst naar binnen geschoven en naar bed. Draaien, malen, zweten... Niet dus. Gewoon super relaxed gelijk in slaap gevallen. Wel wat lichte slaap. Paar keer wakker. Maar om 4u de wekker en eigenlijk super uitgerust. Koffie, lekker bord pap, electrolyten. 5u in de auto naar de start. 6u de wisselzone in om de bidons op de fiets te maken. Nog een keer alles checken. Ja... Volgens mij klopt het. Tijd om te zwemmen? Zenuwen? 8:15 start bel 🔔

De nabeschouwing deel 2: Zwemmen
in de wisselzone was ik Henk Galenkamp tegen gekomen en samen liepen we naar de registratie tent om onze wetsuit aan te trekken. De laatste keer dat ik in open water had gezwommen was 3 weken eerder in de zuwe tijdens de lampjes tocht. De enige overeenkomst met wat ik dadelijk ging doen was de temperatuur. Volgens de laatste meting was het 16 graden. Hoe gaat je lichaam daar op reageren? In de eerste 100m? Na 2km? Na 3.8km? In ieder geval even lekker vaseline op de voetjes. Baat het niet dan schaad het niet.

Samen met Henk richting de start. De zon klom langzaam omhoog aan de horizon en de 70.3 pro's mochten het spits afbijten. De eerste bel klonk om 7:45. Met een beetje arrogantie toch maar in de startvak gaan staan van sub60 samen met Henk. Langzaam werd het hele 70.3 veld weggestart. Het veld waar ik me het afgelopen jaar zo heerlijk thuis voelde. Nu gaan we echt twee keer zo veel doen. Rond 8:10 mochten wij het strand op lopen. Ik sprak Henk nog even mijn levensmotto toe welke ik opgepikt had tijdens de Netflix serie "Human Playground", namelijk "If you don't play enough, you grow old fast". Henk kon er ook wel wat mij. De bel klonk nu ook voor ons. Binnen 1 minuut zou ik in de ijskoude Atlantische oceaan liggen. Zij aan zij stonden Henk en ik te wachten op onze 4 seconde. GO! What the fuck we gaan gewoon. No way back. Dit is geen droom. Kijk hoe mooi. Klein sprintje naar de zee en zwemmen. Kort stuk tot de eerste boei. Stuk naar links en dan heel lang rechtdoor, rechts, rechts en weer heel lang rechtdoor. Easy does it. De kou van het water viel alles mee. Maar het was zo mooi helder. Links, rechts je zag iedereen zwemmen.
Overal behalve voor je natuurlijk. Voeten vinden ben ik uitermate slecht in. Bij de eerste bocht werd het natuurlijk even dringen. Daar wilde ik snel van weg dus ik schoof langzaam op naar de zijkant en koos mijn eigen vrij lijnen. Eerste 500m waren dus zo voorbij.

En toen gebeurde er niet zo veel meer tot 2.500m, behalve dan dat ik me realiseerde dat mijn horloge weg was. Toch bij dat matige contact verloren. Twee gedachten. 1. Nu kan ik van mijn reisverzekering een nieuwe kopen (dat is niet waar, weet ik inmiddels) 2. Hoe ga ik voor het eerst een marathon lopen zonder horloge (daarover later meer). Maar zoals gezegd gebeurde er verder niks. Er zwommen wel heel de tijd een beetje dezelfde mensen om me heen. Soms zwom er een rustig voorbij die daarna weer terug zakte. Soms dacht ik voor een paar voeten te gaan en dan gingen die toch te traag en ging ik er weer langs. Maar pas na 2.500m bedacht ik me ineens, oh ja, "hoge elleboog". Binnen mum van tijd zwom ik van achter mijn groep naar vooraan mijn groep, er voorbij en door. Ik was los, ik was alleen. Er was een groot gat naar zwemmers voor me, maar voor het eerst had ik een swim waar ik me realiseerde waar ik was, wat ik deed en goed door kon met nog 15 minuten te gaan. Ik zwom het gat dicht en kwam omringd met een paar mensen als 50ste uit het water in 57 minuten (1:30). Dat was de eerste opsteker van de dag. Nu moest ik even circa 600m op blote voeten naar T1 met ook nog eens een steile ramp er in. De tip van Henk gebruikt om pas om het laatst aan de wetsuit te beginnen zodat je lekker warm kon worden. Dat was een goed idee. Want koud heb ik het niet gehad. Snel T1 in en binnen no-time was ik bij mijn fiets.

De nabeschouwing deel 3: Het fietsen
Met helm op, sokjes aan en wetsuit en bril in de tas en terug in het rek begon ik aan de steile exit van T1. Dit is niet het moment om te pieken. Rustig omhoog. Na de balk perfect opgesprongen, onmiddellijk lekker in die schoenen en op het binnenblad gelijk aan het klimmen geslagen voor 500m. Cascais uitkomen was lastig en druk. Het hele eerste rondje was het overigens knetter druk. Dat hele 70.3 veld voor mijn gevoel moeten passeren. En aangezien ik geen risico wilde nemen op een diskwalificatie bleef ik maar schreeuwen "Keep right", want rechts in halen kan rood zijn. Wat een drukte, wat een wattages. Tijd om even na te gaan denken over je raceplan want dit is te enthousiast. Na circa 12km begon de klim, die ongeveer 10km was met variërende percentages van -3 tot +12. Na 2km in de klim kwam Henk me voorbij, die sneller had gezwommen maar een iets rustigere T1 had gepakt. Ik heb hem nog 1x ingehaald omdat ik door de drukte ineens zo kort op hem zat dat ik met een inhaalmanoeuvre stayer twijfel zou wegnemen, maar na 2km kwam Henk er weer overheen en daarna heb ik hem alleen nog in tegengestelde richting gezien.

Klimmetje ging me goed af. Wattages iets te hoog, maar het voelde prima, gecontroleerd. Tsja, ga er dan maar even lekker voor zitten want dit duurt nog wel een uur of 4. Zonnetje scheen al behoorlijk, windje was verfrissend maar beperkt. Boven aan de klim was ik verder niet meer ingehaald dus dat was prima. Dan de afdaling in richting het oude F1 circuit van Estoril. Dat was wel even leuk voor de afwisseling. Geen putdeksels, geen drempels, geen kuilen, slechts honderden 70.3 atleten die de ideale lijn flink bezet hadden. Op naar de boulevard voor het echte snelheidswerk. Terwijl de eerste 70.3 atleten al uit tegengestelde richting komen heb jij er krap 40 opzitten, terwijl zij bijna gaan lopen moet jij eerst nog 140km fietsen voor je mag gaan lopen. Ondertussen lag ik keurig op schema. Zowel mijn. gemiddelde snelheid, gemiddelde wattage als normalized power klopte allemaal als een bus. Mijn voedingsplan verliep ook exact volgens plan. Tot ik ineens een bidon wilde pakken die er niet meer zat. Snel dingen gaan regelen is dan het devies. Ik had mijn bidons ramvol met elektrolyten, maar voor het geval ik die zou verliezen ook zouttabletten en gels bij. Plan A was enkel drinken met energie. Plan B was water met gels en zouttabletten. Uiteindelijk heb ik tijdens de hele race ongeveer 7.5 liter water aangepakt, waarvan ongeveer 1/3 over me heen is gegaan, 1/3 opgedronken en 1/3 verloren. Dit resulteerde ook in het feit dat ik met 50kmph mezelf onder moest pissen. Hoewel dit niet het hoogtepunt van de dag was, was het wel een goed teken dat ik voldoende dronk. En dit was nodig want de temperatuur was 28 graden op de max op de fiets.

Terwijl je een inschatting probeert te maken van je positie in het veld en 70.3 atleten probeert te ontwijken schuift de teller langzaam richting de 90km. Een ronde klaar. De rust die er dan opeens is op het parcours is zo lekker. Niemand voor me, niemand achter me. Gewoon ik, mijn Canyon, mijn Garmin, het parcours en mijn voeding. Ik merk wel dat ik honger begin te krijgen en besluit bananen aan te pakken. Die stonden niet in het plan, maar een honger gevoel is natuurlijk ook geen feest. En zoals ik leerde van Steff Overmars moet je het fietsonderdeel als een lopend buffet beschouwen. De banaan beviel fantastisch en daarna heb ik er nog 2 op. Elke stop was nu: Vooraan water pakken, snel weg steken, banaan pakken, in je mond met schil en snel nog een water pakken en weg zetten. Banaan openscheuren met je tanden en weer terug aero. Alles aero ook de klim want de wind was wat harder geworden en gedraaid. Nadat je weer aero was de eerste fles gebruiken om te koelen en drinken en op naar de volgende post. Op het 140km punt lagen nog twee extra bidons van me. Ik begon inmiddels weer mensen in te halen uit mijn eigen veld die iets minder gedoseerd hadden en zag wel dat er ook hier best wel in groepjes gereden werd. Maar geen groepjes met mijn snelheid, dus erop en erover. Bidons gepakt. Dit koste me nog geen 10 seconden dus dit was een succes. Je eigen drank is dan echt zo fijn.

De wind was weer wat gedraaid en er moesten dus ruim 30km met wind tegen gedaan worden. Hierdoor zakte de streeftijd van 4:48 (37 gem) naar 4:52, maar de wattages bleven makkelijk komen. Ik wachte op dat moment waarvan @steffovermars zei dat dit altijd kwam, dat moment dat je even stuk zit. Ik zat niet stuk. Ik voelde me geweldig. Ik ben er bijna. Ik mag aan mijn marathon beginnen. Ik heb geen mechanisch defect gehad. Als ik niet zou finishen dan ligt het aan fysiek ongemak of uitputting maar niet aan de Canyon. Uiteindelijk zet ik de 10de fietstijd neer net onder de 37 gemiddeld met ruim 1400hm. Wat een perfecte uitvoering was dit van een perfect plan. Hoe mooi kan deze dag nog worden?

De nabeschouwing deel 4: Het lopen
Het is een onwerkelijk gevoel om T2 in te lopen als er zo weinig fietsen staan. Dan weet je dat er iets goed gaat. Snel mijn plekje opgezocht en de canyon bedankt voor bewezen diensten. Naar de tasjes en die schoenen aan. Die Hoka's zijn wel echt mijn vriendjes geworden dit jaar. We vliegen samen T2 uit. De drukte weer in, want alle 70.3 atleten lopen ook nog op het parcours natuurlijk. Met een 300ml bidon met eigen sportdrank en een stuk of 6 gels gaan we beginnen aan mijn eerste loopje van meer dan 27 kilometer. Zonder horloge weet ik dat ik sowieso te hard ga starten, want van de fiets af voelt het lopen altijd makkelijker. Dus mensen die je inhaalt eens vragen welke pace ze doen en een beetje een schattig te maken. Dit bleek vrij kansloos. Ik moest gewoon maar proberen aan te voelen en te doseren.

Eten, drinken, koelen. Zo nu en dan wordt ik ingehaald, soms knetter hard, soms rustig, maar blijf eigen tempo lopen (wat dat tempo ook is, maar het voelt goed). De heenweg van circa 7km is lang. De zon brandt en de hoogtemeters zijn voelbaar, maar toch ben ik voor ik het weet aan mijn tweede ronde begonnen. Ik voel op niks verval. Niet op mijn benen, niet op mijn voeding en mijn moraal is uiteraard sky high. Tegen het einde van ronde twee merk ik dat het wat zwaarder wordt. Je hebt dan net weer flink geklommen. De gedachte dat er nog maar 1 ronde te gaan is, is te gek. Ik zeg tegen mezelf dat zelfs als ik nu moet gaan wandelen er nog steeds een toptijd uit zou rollen. Mijn bidonnetje laat ik nu regelmatig bijvullen bij waterpunten die er elke 2km wel zijn. De redbull en cola wil ik bewaren voor de laatste ronde. Gels kosten steeds meer moeite. Maar ik weet dat het moet. Bij het keerpunt is de familie, dat helpt, maar het is maar kort en je moet door.

Ik kijk met angst uit naar kilometer 30 want dan zegt iedereen dat het zwaar wordt en de IM eigenlijk pas echt begint. Tot kilometer 27 a 28 lijkt dit niet het geval, maar inderdaad. Vanaf kilometer 29 loopt het weer omhoog en ik heb het zwaar. Ik mag het zwaar vinden van mezelf want het loopt omhoog. Echter het kilometer 30 bordje komt maar niet. Gelukkig zie ik dan ineens het 31 bordje en realiseer me dat het nog maar 11km is. 11km dat is gewoon peanuts. Ik besluit nu om iets meer tijd te nemen bij de posten. Ik wandel wat door de post, neem wat redbull en cola, want ik kan geen gel meer zien. Water moet ik ook mee stoppen, want ik hoor mijn buik klotsen. Alleen nog energie drank en koelen. Mijn tempo zakt zonder dat ik het echt door heb, maar ik val nooit stil. Ook niet op de stukken die toch vies omhoog lopen. En als je dan voor het laatst bij het keerpunt bent kan je echt gaan aftellen. Je ziet iedereen lijden om je heen, maar omdat je weet dat je iets waanzinnigs aan het doen bent voelt het helemaal niet zo. Ik ben kapot, maar van binnen ben ik aan het stuiteren. Nog 6, nog 5, nog 4, nog 3... Het is nooit meer zo zwaar geweest als tussen kilometer 29 en 31. Daarna begon het aftellen. Nog 2 .... je loopt de drukte in.

Je hoort in de verte andere al aangesproken worden: "You are an ironman". Deze hoor ik zo ook. Ik ben er. Deze dag is voorbij gevlogen. Het leek wel een computerspel. De familie en Jesper plus partner (die van de Instagram take-over @ineke bedankt) staan daar. Nog even high fiven. De rode loper op. Ik zie mijn tijd en weet voor het eerst dat het gelukt is. 9:13. Ik heb gewoon een perfecte marathon gelopen realiseer ik me dan pas. 3u15 / 4:38 per kilometer. Hoe is het mogelijk? Ik zou op 4:45 weggegaan zijn met horloge. Misschien was mijn verval dan iets minder geweest de laatste 10km, maar ja dat doet er helemaal niet toe.

YOU ARE AN IRONMAN.

De nabeschouwing deel 5: De afrekening
Ik plof neer een kiep drie flesjes water over me heen en drink er wat van. Ik ben kapot en euforisch. Ik loop naar Henk die net 13 minuten voor me is gefinisht. We praten wat, we eten wat en besluiten dat het een goede dat was. Voor mij exceptioneel, voor Henk goed. Ik lees / zie dat ik 24ste overall ben en 4de in mijn agegroup. Aangezien ik een perfecte scorebord journalist ben had ik dit vantevoren op basis van 2019 verwacht echter deze analyses hebben dit seizoen nog nooit geklopt bij andere wedstrijden 😅. Nu wel. 9:15 dacht ik te kunnen finishen. Terwijl ik eigenlijk wel wist niet onder het uur te kunnen zwemmen... Terwijl ik eigenlijk wel wist dat ik me zou opblazen met fietsen... Terwijl ik eigenlijk wel wist dat ik nooit een goede eerste marathon kon lopen. Hoe heerlijk om zoveel ongelijk te hebben.
De avond heeft redelijk wat biertjes, pizza's, anekdotes, oe's en aa's. De volgende dag besluiten we last minute toch maar even naar de award ceremony te gaan. Toch wel leuk om te horen dat je naar het WK op Hawaï mag... Ook al heb je al besloten om niet te gaan. Met stomheid ben ik geslagen als ik ineens op de beamer zie staan onder 1. 🇧🇪 een belg, en
2. 🇳🇱 Henk Galenkamp:
3. 🇳🇱 Maarten Borsten
Dit moet een fout zijn denk ik... Wat is hier gebeurt. Op het podium krijg ik mijn trofee terwijl Henk naast me staat... Hoe bizar is dit. Op dit toneel. Pijnlijk is het latem schieten van het Kona slot, maar sommige keuzes moet je maken in je leven.
Henk vertelt me later dat een Amerikaan die 6de was geworden de IM jury vertelt heeft dat de "echte" nummer 3, MD Challenge Salou dit jaar bij de pro's is gestart. Enorm zuur voor hem, maar voor mij een kers op een taart met zoveel laagjes. Nooit gedacht toen ik een 1,5 jaar geleden met echt serieus trainen begon met @steffovermars ik vandaag in het vliegtuig terug naar Nederland dit op kon schrijven. Denkend aan alle mooie wedstrijden dit jaar, alle successen, alle mooie trainingen, alle mooie verhalen. 2023 zal dit zeker niet kunnen overtreffen op sportief vlak, maar we gaan weer nieuwe doelen en uitdagingen zoeken die passen bij een leven met een nieuwe baby en een gezin van 4.

Voorlopig blijf ik nog even in mijn roes.